نقد و بررسی اجمالی
کتاب دختری با هفت اسم : فرار از کره شمالی نوشتۀ هیئون سئو لی ، نگاهی فوق‌العاده به زندگی
در یکی از بی‌رحم‌ترین و مخفی کارترین دیکتاتوری‌های جهان و ماجرای مبارزه هراس‌آور یک زن
برای فرار از دستگیری و رساندن خانواده‌اش به آزادی است.
دختری با هفت اسم (The girl with seven names) در سال 2015 منتشر شد
و خیلی زود جزو کتاب‌های پرفروش نیویورک‌تایمز قرار گرفت.
همچنین در همان سال نامزد جایزه بهترین اتوبیوگرافی به انتخاب گودریدز شد.
هیئون سئو لی (Hyeonseo Lee) که کودکی‌اش در کره شمالی سپری می‌شد
یکی از میلیون‌ها نفری بود که در دام رژیم مخفی کار و ستمگر کمونیست روزگار می‌گذراندند.
خانه کودکی‌اش در مرز چین او را در شرایطی فراتر از حدود کشور محصورش قرار می‌داد و وقتی قحطی دهه 1990 آمد
او شروع به تفکر، پرسشگری و درک این نکته کرد که در سراسر عمرش شستشوی مغزی شده است.
با توجه به میزان فقر و بیچارگی اطرافیانش متوجه شد که کشورش نمی‌تواند چنان که می‌گفتند «بهترین کشور روی زمین» باشد.
هنگامی که به سن هفده سالگی رسید تصمیم گرفت از کره شمالی بگریزد.
در مخیله‌اش هم نمی‌گنجید که برای اینکه باز هم کنار خانواده‌اش باشد باید دوازده سال صبوری کند.
در بخشی از کتاب دختری با هفت اسم می‌خوانیم :
با صدای گریۀ مادرم از خواب بیدار شدم . مین‌هو، برادر کوچکم ، هنوز روی زمین کنار من خواب بود .
ناگهان پدرم سراسیمه وارد اتاق شد و فریاد زد «بیدار شین!»
دست‌های ما را کشید ، هُلمان داد و از اتاق بیرون کرد . مادرم پشت سرش بود و مثل بید می‌لرزید.
آسمان صاف بود. غروب شده بود و هوا رو به تاریکی می‌رفت.
مین‌هو هنوز گیج خواب بود. به خیابان رفتیم و سرمان را سمت خانه چرخاندیم.
تنها چیزی که به چشم می‌خورد دود سیاه روغنی بود که از پنجرۀ آشپزخانه بیرون می‌زد
و شعله‌های سیاه آتش که روی دیوارهای بیرون خانه زبانه می‌کشید.
در کمال تعجب دیدم پدرم با عجله سمت خانه برگشت. صدای غرش عجیبی مثل هجوم طوفان از داخل خانه به گوش رسید.
صدایی مثل بوم . کاشی‌های یک قسمت از سقف فرو ریخت،
و گلوله‌ای از آتش مثل یک گل نارنجی رنگ شن به آسمان پرتاب شد و خیابان را روشن کرد.
یک قسمت از خانه غرق در آتش شد و دود غلیظ و سیاهی از بقیۀ پنجره‌ها بیرون زد.
پدرم کجا بود؟ در یک چشم به هم زدن تمام همسایه‌ها دورمان جمع شدند.
یک نفر با سطل روی آتش آب می‌ریخت-انگار با این کارش آتش‌سوزی مهار می‌شد.
صدای غژغژ کردن و از هم گسیختن چوب‌ها بلند شد و بعد هم کل سقف آتش گرفت.
گریه نمی‌کردم. حتی نفس هم نمی‌کشیدم. چرا پدرم از خانه بیرون نمی‌آمد؟
شاید فقط چند ثانیه گذشت اما مثل چند ساعت طول کشید. ناگهان از خانه بیرون آمد و سمت ما دوید.
بدجور سرفه می‌کرد. تمام هیکلش از دود، سیاه شده بود و صورتش از روغن برق می‌زد. در هر دستش دو قاب مستطیلی بود.