..کتاب نغمه های نجوا

نویسنده: مهدی ابراهیم پور عزیزی (نجوا)

کتاب نغمه های نجوا

راز تغییر کردن و یا تغییر دادنمان در این است که تمام انرژی خود را

نه روى جنگیدن با دیروزی هایمان

بلکه روى ساختنِ امروزیمان متمرکز کنیم.

تغییر دادن بنایی به سبک تازه و امروزین همیشه بر این اصل استوار نیست. که کلاسیک را از بن برکنم و بنای نوین خود را بطور کامل با مصالح مدرن پی ریزی کنیم. چرا که مدرنیته با تمام امروزی بودنش همچنان دست نیاز به سوی سنت و کلاسیک دراز کرده است. و این دست نیاز قطع شدنی نیست.

در عرصه ادبیات و هنر خصوصاً شعر نیز این ایده و تفکر جای محکمی دارد و اشعار نوین را نمیتوان کاملا از کلاسیک راند و دور کرد و هر طرح نوین امروزی یک پایش همواره روی گذشته استواره خواهد ماند.

 صناعات ادبی ما همان صناعات گذشته تاریخ شعر ماست

با برچیده شدن قافیه و ردیف و وزن عروضی باز از لحاظ ارایه های ادبی نگاه مان همچنان به گذشته دوخته خواهد ماند و فقط شکل ظاهری قالب های شعری تغییر پیدا میکند.

در اشعار کوتاه گذشته ی ما شعر کوتاه جایگاه خاص خودش را داشته و دارد

در اشعار کوتاه معاصر هم از پسا نیمایی قالبهای شعری متعددی بروز پیدا کرده اند. تا به امروز که ما قالبی بنام شعر کوتاه ” سپکو” را داریم.

سپکو گرچه به زبان امروزی و بر پایه ی سبک مدرن ” سپید ” بنا نهاده شده است. اما بر اساس سنت گذشته شعری ما بر آرایه ادبی “ردالعجزعلی الصدر ” قرار گرفته که در شعر کلاسیک به آن “تصدیر ” گفته میشود. به معنای بردن انجام به آغاز.

در سپکو محور سخن شاعر بر روی یک واژه استوار است. که شاعر حرفش را بر پیرامون آن واژه مطرح می سازد.

سخن شاعر

تمام سخن شاعر در سطرهای شعر سپکو برای تفهیم همان یک واژه برای مخاطبش است.

سپکو در فرمی متشخص که از دو تا هفت سطر پایه ریزی شده سطر را بیش از یک فصل سخن نمی داند.

بعبارت دیگر هر سطر در شعر سپکو نباید بیش از یک فصل خوانش باشد جایی که خودبخود نیاز به مکث یا سگته پیدا میشود.

این مبنای شناسه ی هر مصرع در این قالب نوین شعری ست.

از دیگر شاخصه ی شعر کوتاه سپکو اینکه بغیر از واژه ی تصدیر واژه های دیگر حق تکرار شدن ندارند.

عدم تکرار واژه ها در شعر سپکو باعت می گردد، شاعر به دنبال سایر واژه های اصیل فارسی که در پستوی فراموشخانه ادبیات مرز پرگهر دچار غبار گرفتگی شده است برود و آنها را احیاء نماید.

زیرا فرهنگ و ادب غنی ایرانی هیچ نیازی به واژه های وارداتی ندارد.

کلیدواژه یا همان واژه ی محوری شعر سپکو، بقول یار دیرین ما جناب سید رحیم گشتی که در این ابداع همواره قوت قلب بنده بوده اند. از آشیان برخاستن و سیر در آسمان معانی گشتن سپس بر آشیان فرود آمدن است.

سپکو را میتوان جایگرین مناسبی برای  شعر وارداتی ” هایکوی ژاپنی” به حساب آورد.

چرا که از بدو ابداع این سبک نوین شاعران بیشماری را بر گرد خود فراهم آورده است. که اشتیاق وافری برای چاپ اثری ادبی خود باعنوان سپکو دارند.

یکی از این مشتاقان سرایش این سبک نوین ،شاعر وارسته و دلسوخته مازندرانی ما ” جناب مهدی ابراهیم پور عزیزی ” متخلص به نجواست.

نجوا را می باید از شاعران خوش ذوق و پر استعدادی دانست. که از بدو ورود به جمع شاعران کانون ادبی سپکو با دل و جان به سرایش شعر سپکو پرداخته است. و اشعار سپکویش مورد اقبال منتقدین کانون ادبی سپکو و مبدع آن قرار گرفته است.

آنچه در این اثر ارزنده تقدیم مخاطبین ادب دوست گردیده است گزیده ای از ناب ترین سپکوهای این شاعر هنرآفرین  است که از چشمه سار ذوق هنری ایشان جوشیده است.

امید است مورد اقبال شما هنر دوستان این مرز پرگهر قرار بگیرد.