یتیم‌نوازی در اسلام

فرهنگ نامه یتیم نوازی – محمدی ری شهری، مرتضی خوش نصیب

اگر چه «یتیم» در لغت و اصطلاح، به کودکی گفته می‌ شود که پدر خود را از دست داده است، ولی از منظر اجتماعی و عاطفی، کودکی که پدر، مادر یا هر دوی آنها را از دست داده یا به هر دلیل، ارتباطش با آنها قطع شده است، نیازمند همدردی، همدلی و توجّه بیشتر، دقیق‌تر و ظریف‌تر است، تا جای خالی سرپرست و مربّی او به ‌گونه‌ ای شایسته پر شود.

در سده‌ های گذشته، عموماً مردم به ‌صورت خودجوش، سرپرستی یتیمان را عهده‌ دار می‌شدند و کارهای آنان را سامان می‌ دادند. این سبک – که امروزه نیز هنوز بخشی از ضایعۀ اجتماعی مورد بحث را پوشش می ‌دهد – ، مزایا و کاستی‌هایی دارد که برخی از آنها در شیوه‌ های نوین، جبران شده است.

در این میان، آشنایی با آموزه ‌های وحیانی، برگرفته از قرآن و احادیث و سیرۀ معصومان علیهم السلام که نحوه مواجهه با یتیمان را از جوانب مختلف، به زیبایی تبیین کرده ‌اند، راه‌گشا خواهد بود؛
در یک نگاه می توان گفت: این آموزه ‌ها فراتر از زمان، مکان، مذهب، دین و فرهنگِ یتیم و سرپرست و در یک کلمه، مطابق با فطرت انسانی بیان شده ‌اند.

کتاب فرهنگ ‌نامۀ یتیم‌نوازی ضمن جمع ‌آوری و ارائۀ آیات و روایات مرتبط با این موضوع، تلاش دارد تا اهمیت و چگونگی مددرسانی در قالب: تربیت شایسته، مهرورزی، تأمین مالی و دیگر جلوه های یتیم نوازی را از منظر قرآن و حدیث تبیین نماید.

کتاب «فرهنگ نامه یتیم نوازی» در پنج فصل سامان یافته است :

فصل اول: دوره یتیمی
فصل دوم: رفتارهای شایسته با یتیم
فصل سوم: رفتارهای ناروا با یتیم
فصل چهارم: نکوهش به ناحق خوردن مال یتیم
فصل پنجم: برکات رعایت حال یتیم

کتاب “فرهنگ نامه یتیم نوازی” تألیف آیت الله ری شهری و مرتضی خوش نصیب، به زبان فارسی در قطع رقعی و در ۱۰۸ صفحه در سال ۱۴۰۲ توسط انتشارات دارالحدیث منتشر شده است.