امیرهوشنگ شیرازی ، مدرس دانشگاه
ابوریحان محمد بن احمد بیرونی(۳ ذیحجه ۳۶۲ – بعد از سال ۴۴۲ ه.ق)، دانشمند و ریاضی‌دان، همه‌چیزدان، ستاره‌شناس، تقویم‌شناس، انسان‌شناس، هندشناس، تاریخ‌نگار، گاه‌نگار و طبیعی‌دانایرانی در سدهٔ چهارم و پنجم هجری است. بیرونی را از بزرگترین دانشمندان مسلمان و یکی از بزرگترین دانشمندانِ ایرانی در همهٔ اعصار می‌دانند.[۹] همچنین، او را پدرِ انسان‌شناسی و هندشناسی می‌دانند.[۱۰] او به زبان‌های خوارزمی، فارسی، عربی، و سانسکریت مسلط بود
و با زبان‌های یونانی باستان، عبری توراتی و سُریانی آشنایی داشت. بیرونی یک «نویسندهٔ بی‌طرف» در نگارشِ باورهای مردمِ کشورهای گونه‌گون بود و به‌پاسِ پژوهش‌های قابلِ توجهش، با عنوانِ اُستاد شناخته شده‌است (کتاب ابوریحان بیرونی نوشته دکتر امیرهوشنگ شیرازی)
مقدمه: بی شک یکی از شاخصه های هر فرهنگ که شاخصه بالندگی آن و تمدن بشری در طول تاریخ می باشد،
حضور اندیشمندانی است که بطور کل در قوام و تداوم فرهنگ در محدوده سرزمینی خود و همچنین در گستره جهانی نقش داشته اند،
که ابوریحان از بی نظیر ترین آنهاست. شاید زیباترین توصیف از ابوریحان را دشمن دانش ستیز او سلطان “محمود غزنوی” کرده باشد
که وی را “سلطان علم” لقب داده است. و گفته “ادوارد زاخائو” ابوریحان شناس آلمانی در مورد ابوریحان که “بیرونی بزرگترین خردمند متفکری است
که تاریخ می شناسد ” و گفته “جورج سارتون که بیرونی یکی ار بزرگترین دانشمندان اسلام و با ملاحضه همه جوانب،
یکی از بزرگترین دانشمندان همه اعصار است
